Artikel

Column Seada van den Herik, algemeen directeur 

Twee jaar geleden werd ik vijftig. Een mooi moment om het leven te vieren met 49 zelfbewuste vrouwen. Net zoals ik mijn huwelijk iedere vijf jaar uitgebreid vier met mijn man, op weg naar de 50 jaar, zoals mijn grootouders voorleefden. Rond je vijftigste kom je toch op een scharnierpunt in je leven. Je kinderen hebben je steeds minder nodig, gaan het huis uit. Je hebt tijd over en denkt na over hoe je die wil invullen. Maar het was voor mij ook een moment om te bedenken hoe ik gelukkig oud wil worden.

Daar komen mooie en ingrijpende vragen bij kijken. Kan en wil ik in dit ruime huis blijven wonen? Waar gaan onze avontuurlijke kinderen wonen? Wanneer ga ik met mijn reislustige ouders het gesprek aan over risico’s? Hoe ga ik om met mijn eigen fysieke mankementjes, blijf ik die fixen of ga ik ze accepteren? Wil ik ´eeuwig´ plezierig doorwerken en in welke rollen dan? “Hoe gaan we om met de situatie als mijn man drie jaar eerder met pensioen mag? Op welke manier kan ik maatschappelijk zolang mogelijk nuttig zijn? En hoe houd ik mijn fijne sociale netwerk in stand en positief gericht?

Voor onszelf hebben we thuis besloten dat we voorlopig niet verhuizen. We vinden dat onze kinderen zelf hun woon carrière moeten vormgeven. Wat is een woon carrière? Gewoon starten met het huren van een ‘bezemkast’ en dan steeds een beetje beter gaan wonen. Daarnaast sluit ik een extra lijfrente af – natuurlijk wel bij Onderlinge ’s-Gravenhage - om meer flexibiliteit te hebben rondom de pensioendatum en ben ik actief geworden als voorzitter van de KNRB (Roeibond) om maatschappelijk bij te dragen.

Met mijn zelfstandige ouders bleek het best lastig om het gesprek aan te gaan over hun toekomst. Je blijft immers toch altijd het volwassen kind en ik geniet ook van hun immer voortdurende ambitie. Bij Onderlinge ’s-Gravenhage hebben we hiervoor een klein boekje gemaakt ‘Het familiegesprek’, met daarin tips hoe je met elkaar het gesprek aan kunt gaan over wederzijdse verwachtingen. Ik ben zelf niet toegekomen aan de tips en het gesprek. Ik liet het boekje bewust op tafel slingeren terwijl ik kookte voor de familie. En tijdens het eten deelde mijn moeder resoluut een paar antwoorden; inzicht en ondersteuning in de financiële situatie was bijzonder welkom, maar de fysieke zorg wilden ze zelf regelen. Bij de koop en inrichting van hun nieuwe huis hadden ze hier ook al rekening mee gehouden. Zijn we met elkaar toch weer wijzer geworden en weten we elkaar nu beter te vinden op hulpvragen.

Deze vragen over het leven na je vijftigste vormen trouwens ook de basis van de strategie van Onderlinge ’s-Gravenhage waarbij wij de financiële instelling van Nederland willen worden voor mensen in de tweede helft van hun leven. Want veel Nederlanders hebben deze vragen na hun 50^e en er is nog een wereld te winnen om hierbij mooie concepten en passende financiële diensten te ontwikkelen. Dat kunnen wij als onderlinge verzekeraar niet alleen. We willen graag samen met andere partijen werken aan inzicht en bewustwording, ondersteunen in het nemen van beslissingen en gelukkig ouder worden financieel mogelijk maken. Wij zijn klaar voor de samenwerking, met als doel om in Nederland de gelukkigste senioren van Europa te hebben.

Bij de aankondiging van onze strategie heb ik zelf ook een spannende stap genomen. Ik heb de strategie toegelicht vanuit mijn persoonlijke beleving, namelijk door het voordragen van het gedicht dat we op ons huwelijk ‘cadeau’ hebben gekregen: ´Onder de appelboom´ van Rutger Kopland. Dit gedicht omschrijft een reflecterende ervaring aan het einde van een dag, waar het leven in vogelvlucht voorbij komt en eindigt met mijn toekomst droom voor als ik oud ben: ´Gelukkig kwam er iemand naast mij zitten, om precies te zijn jij was het die naast mij kwam onder de appelboom, zeldzaam zacht en dichtbij, voor onze leeftijd´.